Понякога не ми се прибира у нас… истинското „у нас” – онова „у нас”, което ми е от мама и тати! Веднъж един познат ми каза, че по нищо не личи, че аз живея понякога там. Няма мой почерк… мои лични неща, освен дрехи, книги и … и какво друго?! Понякога дълго време отлагам прбирането… карам нощем по улиците ей така – безцелно…
Но понякога бързам да се прибера – тогава, когато ще съм самичка и ще мога да си събера мислите в малоумката.
Знам откога е така – откакто смених апартамента и това „у нас” не е онова „у нас”. Всяко „у нас” си има своя собствена миризма. Е това не е миризмата на „у нас”! Все едно съм на гости или просто на хотел в командировка… Прибираш се, ядеш, прочетеш нещичко… къпеш се, спиш.
Сигурно подсъзнателно бягам от неминуемото припомняне за липсата на татко. Мислех си, че когато сменим апартамента и ще намалее болката от прибирането без неговата усмивка – понякога иронична, понякога дружелюбна, но винаги, винаги топла!
Липсваш ми татко! Липсват ми разговорите. Сега си давам сметка какво търпение си влагал винаги изслушвайки ме, докато се уча да живея!